« در جهان، همیشه بیش از آنچه انسان‌ها قادر به دیدن هستند، دیدنی وجود دارد؛ مشروط بر این‌که آرام‌تر قدم بردارند.
در حرکت سریع بهتر نمی‌بینند.
چیزهای باارزش را باید دید و تعمق کرد، نه این‌که با شتاب از کنارشان عبور کرد.
گلوله‌ای که به سرعت می‌رود لطفی ندارد و انسان، اگر واقعا انسان است، از حرکت آرام زیانی نمی‌بیند…
چنان به “عدم توجه و تعمق” عادت کرده‌ایم که اگر بایستیم و به چیزی (یا مکانی) خیره بشویم، چنان‌که طراحی برای کشیدن آن نیاز به مکث دارد، ممکن است غیرعادی و خطرناک جلوه کند.
…فن‌آوری احتمالا دستیابی به زیبایی را آسان‌تر کرده، لیکن روند مالکیت و تحسین آن را ساده‌تر نکرده‌است.
مالکیت واقعی یک صحنه منوط به تلاشی آگاهانه در توجه به عوامل و درک ساختار آن است.
ما تنها با بازکردن چشمانمان می‌توانیم زیبایی را ببینیم، لیکن این زیبایی تا کی در حافظه‌مان باقی بماند، بسته به این است که چه اندازه به عمد آن را درک کرده ایم. »
کتاب “هنر سیر و سفر”
نوشتهٔ “آلن دو باتن”
برگردان: “گلی امامی”
ناشر: “انتشارات نیلوفر” ، ۱۳۹۲
(در تنظیم مطلب فوق، از کانال کتابخانه بهره برده شد.)
