🍁برشی از یک کتاب🍁
⬅️ « فرهنگ ایران شبیه به کرهٔ ماه است؛ یک نیمرخ روشن دارد و یک نیمرخ تاریک. باید یکی را پاس داشت و دیگری را از تأثیرش کاست.
…”ایران به کجا می‌رود؟” این سؤال هرگز نباید فراموش شود؛ چه، با حرکت شتابان و ملتهبی که دنیای امروز دارد، هر کشور باید حساب گام‌های خود را داشته باشد.
…وقتی به تاریخ ایران نگاه می‌کنیم، سه عنصر را مانع‌تراش می‌بینیم، به صورت سه طاغوت:
🔹۱.شاه نادان و بیدادگر؛
🔹۲.عالم دنیادار؛
🔹۳.عوام.
اولی و دومی به اتکاء آن عنصر سوم و بر دوش آن‌ها سواری خود را ادامه داده‌اند.
…عبرت‌انگیزترین بخش تاریخ، فروافتادن سلسله‌هاست؛ و این فروافتادن‌ها مولود دو علت اصلی بوده:
🔹به سرشت انسان پاسخ ندادن؛
🔹به نیاز زمان پاسخ ندادن.
…تکیهٔ ما بر فرهنگ ازاین‌جهت است که او باید راهنما و تنظیم‌کننده قرار گیرد. اجزاء دیگر چون “آموزش” و “سامان اجتماعی” و “اقتصاد”، در فرهنگ نتیجهٔ خود را به بروز می‌آورند و نارسائی همهٔ آن‌ها در نارسائی فرهنگ خلاصه می‌شود.
وقتی به نیازهای ذاتی جامعه پاسخ درست داده نشود، اخلاق اجتماعی فرو می‌افتد، و آن‌گاه دیگر نباید انتظار داشت که جامعه روی سلامت ببیند. »
کتاب “سخن‌ها را بشنویم”
نوشتهٔ “محمدعلی اسلامی ندوشن”
ناشر: “شرکت سهامی انتشار”
چاپ نهم: ۱۳۸۵
